پژوهشگاه بیوتکنولوژی کشاورزی در سال ۱۳۷۹ با هدف توسعه و استفاده از فناوری های نوین کشاورزی در جهت حل مشکلات بخش کشاورزی، تأمین امنیت غذایی کشور، ارتقاء سطح سلامت غذایی جامعه، حفاظت از منابع پایه و بسترهای زیست محیطی در راستای توسعه پایدار، تولید علم و ثروت و کمک به ایجاد اشتغال مولد و خوداتکایی در محصولات کشاورزی تأسیس شده است. این پژوهشگاه با دارا بودن نیروی انسانی متخصص و متعهد و تجهیزات پیشرفته توانسته است در مدت کوتاه فعالیت خود به دستاوردهای بسیار با ارزشی در زمینه‌های مختلف بیوتکنولوژی کشاورزی دست یابد، به نحوی که در حال حاضر به عنوان یکی از پیشتازترین و معتبرترین مراکز پژوهشی بیوتکنولوژی در کشور و منطقه شناخته می‌شود.
اولین کمیته حفاظت آب و خاک در ایران، در سال ۱۳۳۷ به دستور وزیر کشاورزی وقت با عضویت کارشناسان ایرانی و دو تن از متخصصان سازمان خوار و بار و کشاورزی سازمان ملل (FAO) مأمور به خدمت در ایران تشکیل شد. از تصمیمات اولیه این کمیته انجام بررسی‌ها و آزمایشاتی در زمینه نحوه مبارزه و جلوگیری از فرسایش بادی و آبی در کشور بود.
از سال ۱۳۴۵ با شروع احداث بندهای ذخیره‌ای و بهره‌برداری از آن‌ها، موضوع فرسایش خاک در سطح حوزه‌های آبخیز مورد توجه قرار گرفت و افزایش تصاعدی رسوبات وارده به دریاچه سدها که از گنجایش مفید آن‌ها می‌کاست، سبب توجه زیاد به زیان‌های ناشی از پر شدن زودرس سدهای کشور شد. به دنبال آگاهی از میزان رسوبات وارده به دریاچه سدها، برای اولین بار در شهریور ۱۳۵۲ اقدام به تشکیل یک کمیته هماهنگی رسوبسنجی در دفتر حفاظت خاک و آبخیزداری شد که اعضای آن، نمایندگانی از دفتر مذکور، سازمان هواشناسی، سازمان حفاظت محیط زیست، اداره کل آب‌های سطحی وزارت نیرو و مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع بودند.
