حفظ نژادهای بومی دام‌های ایران ضامن امنیت غذایی و توسعه پایدار است

به گزارش روابط عمومی موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، به نقل از خبرگزاری ایانا، علی جوانروح در گفت‌وگو با مجله رادیویی کشاورزی رادیو اقتصاد با اشاره به منابع ژنتیکی دامی ایران شامل دام‌های سبک مانند گوسفند و بز و دام‌های سنگین شامل گاو، گاومیش، شتر و اسب، افزود: این نژادها علاوه بر ارزش اقتصادی و تولیدی، از نظر اجتماعی، فرهنگی و تحقیقاتی نیز جایگاهی ویژه داشته و میلیون‌ها خانواده روستایی و عشایری از طریق پرورش آن‌ها امرار معاش می‌کنند.

مسئول بخش تحقیقات ژنتیک و اصلاح نژاد دام و طیور مؤسسه تحقیقات علوم دامی کشور، با بیان این‌که ایران با دارا بودن ۲۸ نژاد گوسفند، ۲۳ نژاد بز، هفت نژاد گاو بومی، سه اکوتیپ گاومیش، هفت نژاد شتر و شش نژاد اسب، یکی از کشورهای دارای تنوع ژنتیکی بالای دام در جهان است؛ تأکید کرد: این نژادها حاصل هزاران سال سازگاری با شرایط اقلیمی کشور بوده و مقاومت بالایی در برابر بیماری‌ها و شرایط محیطی دارند، بنابراین باید به‌عنوان ذخایر ژنتیکی ملی حفاظت شوند.

جوانروح اظهار داشت: آمیخته‌گری‌های بی‌رویه با نژادهای خارجی و داخلی، تغییرات اقلیمی، خشکسالی‌های پیاپی و تغییر سیستم‌های تولیدی از سنتی به صنعتی از مهم‌ترین تهدیدهای بقای نژادهای بومی است.

وی یادآور شد: بر اساس قانون نظام جامع دامپروری کشور و قانون حفاظت و بهره‌برداری از منابع ژنتیکی، مسئولیت حفاظت از ذخایر ژنتیکی بر عهده مؤسسه تحقیقات علوم دامی و مرکز اصلاح نژاد دام کشور بوده و از سال ۱۳۹۷، مرکز ملی مدیریت منابع ژنتیکی کشاورزی و منابع طبیعی نیز برای سیاست‌گذاری و نظارت بر این حوزه تشکیل شده است.

جوانروح با تشریح معیارهای کمیسیون منابع ژنتیکی دام سازمان فائو برای تعیین وضعیت ریسک جمعیت‌های دامی، گفت: در صورت کم‌تر از ۱۰۰ رأس بودن تعداد حیوانات ماده مولد، جمعیت در شرایط بحرانی، بین ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ رأس در معرض خطر انقراض و در صورت داشتن ۱۰۰۰ تا ۵۰۰۰ رأس ماده و کمتر از ۵۰ رأس نر، نژاد در معرض تهدید قرار دارد.

وی با تأکید بر ضرورت همکاری دستگاه‌های اجرایی، مراکز تحقیقاتی، دانشگاه‌ها و دامداران، خاطرنشان کرد: سیاست‌گذاران با تخصیص اعتبارات پایدار، ایجاد بانک‌های ژنی، اجرای طرح‌های ملی و آموزش نیروهای متخصص می‌توانند زمینه حفظ و احیای نژادهای بومی کشور را فراهم کرده و اجرای صحیح قوانین موجود، مانع کاهش بیشتر جمعیت دام‌های بومی و تضمینی برای آینده امنیت غذایی کشور خواهد بود.