گروه تحقیقات صنوبر و درختان سریع الرشد در سال ۱۳۶۷ در موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور تشکیل شد تا جنبههای مختلف بنیادی و کاربردی گونههای سریع الرشد (صنوبر، بید، اکالیپتوس و غیره) را با هدف توسعه زراعت چوب در کشور انجام دهد. برنامه زراعت چوب در کشور از سال ۱۳۳۴ پس از شرکت نمایندگان ایران در هفتمین نشست بین المللی صنوبر در آلمان شروع شد. در آن زمان پیش بینی افزایش جمعیت و توسعه صنایع چوب و کاغذ و بدنبال آن افزایش نیاز به مواد اولیه چوبی از اهداف کاشت و توسعه درختان تندرشد بود. در سال ۱۳۳۸ ایران رسما به عضویت کمیسون بین المللی صنوبر درآمد و در سال ۱۳۴۴ بعد از برگزاری دوازدهمین اجلاس بین المللی صنوبر در تهران، ارقام غیر بومی صنوبر از کشورهای پیشرو عضو وارد ایران شد. تحقیقات بر روی ارقام بومی و غیر بومی صنوبر از سال ۱۳۴۷ همزمان با تشکیل موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع رسما آغاز شد. ابتدا در ایستگاههای تحقیقاتی نوشهر، صفرا بسته و البرز کرج و سپس در ۱۷ ایستگاه تحقیقاتی در استانهای نوار ساحلی شمال، شمال شرق، غرب، شمال غرب و مرکزی دنبال شد. مجموعه فعالیتهای مذکور در سال ۱۳۹۸ منجر به تدوین برنامه ملی زراعت چوب در کشور شده است.
تحقیقات صنوبر در کشور ایران از سال ۱۳۳۴ با عضویت ایران به کمیسیون بین المللی صنوبر (IPC) وابسته به سازمان خواربار جهانی (FAO) شروع شد. در سال ۱۳۴۴ دوازدهمین اجلاس کمیسیون بین المللی صنوبر در ایران برگزار گردید. در این دوره ایران نیز همانند سایر کشورها، توانست با وارد نمودن منابع ژرم پلاسم از گونهها و کلنهای مختلف صنوبر جایگاه خود را ارتقاء دهد. با توسعه فعالیتهای تحقیقاتی و افزایش سطوح صنوبرکاری در کشور، تحقیقات در زمینه صنوبر و درختان سریعالرشد در استانهای مختلف کشور با شرایط اقلیمی متفاوت گسترش یافت. تحقیقات بر روی ارقام بومی و غیر بومی صنوبر از سال 1347 همزمان با تشکیل موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع رسما آغاز شد. ابتدا در ایستگاههای تحقیقاتی نوشهر، صفرا بسته و البرز کرج و سپس در 17 ایستگاه تحقیقاتی در استانهای نوار ساحلی شمال، شمال شرق، غرب، شمال غرب و مرکزی دنبال شد. بخش تحقیقات صنوبر و درختان سریع الرشد در سال ۱۳۶۷ در موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور با هدف توسعه زراعت چوب در کشور و بهبود افزایش عملکرد تولید چوب در واحد سطح تشکیل شد. تمرکز فعالیتهای این بخش تحقیقاتی بر روی جنبه های مختلف بنیادی و کاربردی گونه های سریع الرشد (صنوبر، بید، اکالیپتوس و غیره) در استانهای مختلف کشور با شرایط اقلیمی متفاوت می باشد. مجموعه فعالیتهای مذکور در سال 1398 منجر به تدوین برنامه ملی زراعت چوب در کشور شده است.
