بیابان زایی یکی از مهم ترین بحران های امروز جهان است؛ به نحوی که هم اکنون حدود یکهزار و سیصد میلیون انسان ساکن در بیش از ۱۱۰ کشور (نزدیک به سه پنجم کشورهای جهان)، از اثرات زیانبارش در رنج هستند و پیامدهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی آن نیز بی شک، ساکنان دیگر نقاط زمین را متأثر می سازد (Diallo، ۲۰۰۱ ). ایرانزمین نیز به دلیل قرار گرفتنِ ۸۸/۶درصد از مساحتش در قلمرو سرزمینهای خشک، از زیستبومی شکننده برخوردار است؛ بهویژه آنکه، ۳۴/۸ درصد مساحت کشور را (حدود پنجبرابر میانگین جهانی) سرزمینهای خشک اشغال کردهاند. از این رو پژوهش در حوزه بیابان و بیابان زایی، به هدف شناسایی ساز و کارهای حفاظت و بازسازی پایدارِ اندوختهها و منابع آبی و خاکی کشور، در زیستبومهای بیابانی در اولویت کاری موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع قرار داشته است.
